Νόσος Peyronie

Περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1743 από τον Francois Gigot de la Peyronie, που ήταν προσωπικός ιατρός του βασιλιά Louis XIV της Γαλλίας. Πρόκειται για σχηματισμό συμπαγών ινωδών πλακών, συνήθως στη ραχιαία επιφάνεια του πέους, που έχουν ως αποτέλεσμα την απώλεια της ελαστικότητας του πέους κατά τη στύση και συχνά οδηγεί στη μηχανική κάμψη του σε διάφορες κατευθύνσεις και βαθμούς.

Η αιτιολογία της κατάστασης παραμένει άγνωστη, αν και έχει ενοχοποιηθεί ένας αριθμός από παράγοντες που θεωρείται πως έχουν ως αποτέλεσμα την ινώδη πλαστική σκλήρυνση. Συνδέεται με τραυματισμό του πέους μετά από εργώδη σεξουαλική επαφή, σε συνδυασμό με ελαττωματικό μηχανισμό επούλωσης και δημιουργία ίνωσης.

Σε πρώιμο στάδιο αναπτύσσεται σε ιστολογικό επίπεδο φλεγμονώδης αντίδραση που ακολουθείται από εναπόθεση κολλαγόνου με τελικό αποτέλεσμα τη δημιουργία συμπαγών υαλινωδών πλακών από συνδετικό ιστό, που συνήθως εντοπίζονται στη ραχιαία επιφάνεια του πέους, μεταξύ του ινώδους χιτώνα και των σηραγγωδών σωμάτων. Οι ινώδεις αυτές πλάκες έχουν ως αποτέλεσμα τη χαρακτηριστική κάμψη του πέους κατά τη στύση, που παρατηρείται σε διάφορους βαθμούς και κατευθύνσεις, ανάλογα με τη θέση και την έκτασή τους. Είναι δυνατόν η στύση να είναι επώδυνη και η κάμψη που προκαλείται να έχει ως αποτέλεσμα τη δυσκολία ή και αδυναμία διείσδυσης του πέους στον κόλπο, παρεμποδίζοντας ή αποτρέποντας τη σεξουαλική επαφή. Σε κάποιες περιπτώσεις παρατηρείται οργανικού τύπου στυτική δυσλειτουργία.

Η νόσος παρατηρείται κυρίως σε άντρες μέσης ή μεγάλης ηλικίας. Η διάγνωση τίθεται από την κλινική εξέταση με ψηλάφηση των ινωδών πλακών επιφανειακά κάτω από το δέρμα του πέους και επιβεβαιώνεται με το υπερηχοτομογράφημα.

Ως φαρμακευτική θεραπεία της νόσου έχουν χρησιμοποιηθεί με θετικά αποτελέσματα η βιταμίνη Ε, το Κ-παρααμινοβενζοϊκό οξύ (Potaba®), η κολχικίνη, η βεραπαμίλη, η καρνιτίνη και η κολλαγενάση. Έχει χρησιμοποιηθεί, επίσης, θεραπεία με laser, καθώς και ακτινοθεραπεία, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Νεώτερη και πολλά υποσχόμενη θεραπεία είναι η θεραπεία με κρουστικά κύματα η οποία έχει θέση πριν την χειρουργική επέμβαση και αφού σταθεροποιηθεί η νόσος. Αν δε η κάμψη δεν δημιουργεί προβλήματα στην στύση ή στην συνουσία η θεραπεία αυτή μπορεί να είναι και η μόνο θεραπεία που θα χρειαστεί ο ασθενής. Ένδειξη για χειρουργική θεραπεία τίθεται σε κάθε περίπτωση στην οποία η ινώδης πλάκα είναι εκτεταμένη, με επώδυνη στύση και κάμψη του πέους που καθιστά αδύνατη τη διείσδυση στον κόλπο, καθώς και επί αποτυχίας ή αναποτελεσματικής εφαρμογής συντηρητικής θεραπείας. Συνίσταται σε εξαίρεση των ινωδών πλακών και πλαστική αποκατάσταση με τοποθέτηση μοσχεύματος